Η οξεία μολυσματική ιγμορίτιδα είναι μόλυνση των κοιλοτήτων στα οστά του κρανίου που βρίσκονται δίπλα από τη μύτη. Οι κοιλότητες που βρίσκονται δίπλα και επικοινωνούν με τη μύτη αποκαλούνται παραρινικοί κόλποι (ιγμόρεια, μετωπιαίοι, σφηνοειδείς και ηθμοειδείς κόλποι).

Οι μολυσματικοί παράγοντες που μπορούν να προκαλέσουν οξεία ιγμορίτιδα περιλαμβάνουν βακτηρίδια, ιούς και σπανιότερα μύκητες.

Η διάγνωση βασίζεται στο ιστορικό και στην κλινική εξέταση. Σε μερικές περιπτώσεις ο γιατρός είναι δυνατόν να ζητήσει τη διενέργεια συμπληρωματικών εξετάσεων όπως ακτινογραφία του προσώπου και αξονική τομογραφία για επιβεβαίωση της διάγνωσης.

Η συλλογή περιεχομένου από το ιγμόρειο μπορεί να βοηθήσει στην αναγνώριση της αιτίας που ευθύνεται για την πρόκληση της ιγμορίτιδας.

1. Ρινική απόφραξη (κλειστή μύτη)

2. Πόνος στο πρόσωπο, πάνω από τις περιοχές στις οποίες βρίσκονται τα ιγμόρεια (δίπλα από τη μύτη, πάνω από τα δόντια και στο μέτωπο)

3. Πυρετός

4. Βήχας και πόνος στο λαιμό

5. Παχύρρευστες πυώδεις εκκρίσεις χρώματος πράσινου ή κίτρινου από τη μύτη και από τα δύο ρουθούνια αλλά μπορεί να είναι περισσότερες από τη μία μεριά

6. Κούραση, ζαλάδα και γενική αδυναμία.

Εάν ο ασθενής παρουσιάζει ψηλό πυρετό, δυσκαμψία του αυχένα, δυνατό πονοκέφαλο, πρήξιμο με πόνο κοντά στα μάτια, σύγχυση ή άλλη αλλοίωση της πνευματικής κατάστασης, χρειάζεται επειγόντως ιατρική αξιολόγηση και αντιμετώπιση.

Η αντιμετώπιση της ιγμορίτιδας περιλαμβάνει τη λήψη άφθονων υγρών, ξεκούραση, καλό ύπνο, εισπνοές ατμού που μπορεί να βοηθούν στην αποσυμφόρηση των ιγμορείων. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθούν ρινικά σπρέι με αποσυμφορητικές ουσίες για την ανακούφιση από τη συμφόρηση της μύτης.

Τα αποσυμφορητικά για τη μύτη δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για πολλές μέρες. Συνήθως 3 έως 5 μέρες είναι αρκετές. Εάν χρησιμοποιηθούν περισσότερο, όταν διακοπεί η χρήση τους υπάρχει κίνδυνος η συμφόρηση να επανέλθει εντονότερη.

Εάν τα συμπτώματα δεν υποχωρούν και παραμένουν για περισσότερο από μερικές μέρες χρειάζεται συμβουλή και εξέταση από γιατρό. Τα αντιβιοτικά χορηγούνται μόνο εάν υπάρχει υποψία ότι πρόκειται για βακτηριδιακή ιγμορίτιδα.

Η συμμόρφωση με τις οδηγίες του γιατρού σχετικά με το είδος των φαρμάκων και τη διάρκεια της θεραπείας με αντιβιοτικά εφόσον αυτά χρειάζονται, είναι καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχία της αντιμετώπισης της ιγμορίτιδας.