Η λευχαιμία στα παιδιά πιθανόν να προκαλείται από κοινές μολύνσεις.

Η αναγνώριση των μικροοργανισμών, που προκαλούν τις εν λόγω μολύνσεις, θα μπορούσε να επιτρέπει την πρόληψη σε αριθμό παιδικών λευχαιμιών.

Η έκθεση των παιδιών, πολύ νωρίς στη ζωή τους, κατά τη βρεφική ηλικία, σε μολύνσεις θα μπορούσε να βοηθήσει το αμυντικό τους σύστημα να αναπτυχθεί και να τα προστατεύει από λευχαιμία αργότερα στη ζωή τους.

Τα πιο πάνω βαρυσήμαντα συμπεράσματα προκύπτουν από δεκαετή έρευνα Βρετανών ερευνητών που έγινε σε 10.000 παιδιά εκ των οποίων 1.737 διαγνώσθηκαν με λευχαιμία, στα πλαίσια της έρευνας United Kingdom Childhood Cancer Study.

Οι γιατροί και άλλοι ερευνητές, δεν βρήκαν σχέση μεταξύ καλωδίων μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος και παιδικής λευχαιμίας. Αυτό επιβεβαιώνει τα αποτελέσματα άλλων ερευνών που επίσης δεν έδειξαν μια τέτοια σχέση.

Αντίθετα η Βρετανική ερευνητική ομάδα, διαπίστωσε ότι τα βρέφη που κατά τους πρώτους μερικούς μήνες της ζωής τους πήγαιναν σε νηπιαγωγεία, τουλάχιστο δύο φορές την εβδομάδα, είχαν 50% χαμηλότερο κίνδυνο να προσβληθούν από λευχαιμία.

Το γεγονός ότι τα παιδιά που πηγαίνουν σε νηπιαγωγεία προσβάλλονται λιγότερο από λευχαιμία, είχε διαπιστωθεί και στην Ανατολική Γερμανία, πριν από την επανένωση της με τη Δυτική Γερμανία. 

Η συχνότητα της λευχαιμίας στην Ανατολική Γερμανία πριν από την επανένωση, ήταν κατά 33% χαμηλότερη από τη συχνότητα της νόσου στη Δυτική Γερμανία. Η διαφορά είχε αποδοθεί τουλάχιστο εν μέρει, στο γεγονός ότι όλα τα παιδιά στην  Ανατολική Γερμανία αποστέλλονταν σε νηπιαγωγεία ή άλλα κέντρα φροντίδας παιδιών κατά τους πρώτους μήνες της ζωής τους.

Λόγω αυτού του γεγονότος, τα βρέφη υποβάλλονταν από νωρίς στη ζωή τους σε μολυσματικούς παράγοντες. Είναι πιθανόν ότι η έκθεση αυτή, προετοιμάζει με ελεγχόμενο τρόπο, το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών και τα προστατεύει αργότερα στη ζωή, από μολυσματικούς παράγοντες που προκαλούν λευχαιμία.

Οι μολύνσεις προκαλούν πολλαπλασιασμό των λευκών αιμοσφαιρίων στο μυελό των οστών. Πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση άμυνας του οργανισμού.

Σε άτομα που έχουν γενετική προδιάθεση για λευχαιμία, η μόλυνση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων, προκαλώντας έτσι λευχαιμία.

Η αναζήτηση των αιτιών της λευχαιμίας αποτελεί ένα ζήτημα που απασχολεί την επιστημονική κοινότητα και το πλατύ κοινό για αιώνες. Το 1920 για πρώτη φορά είχε προταθεί ότι η παιδική λευχαιμία πιθανόν να προκαλείται από ιούς και συγκεκριμένα από τον ιό της ιλαράς.

Στη δεκαετία του 1970 βρέθηκε ότι υπήρχε μια οικογένεια ιών (HTLV, Human T cell Leukemia-lymphoma Virus) που προκαλούσε μια σπάνια μορφή λευχαιμίας που εμφανίζεται μόνο σε πληθυσμούς ορισμένων περιοχών του κόσμου, όπως στην Ιαπωνία και στην Καραβαϊκή. Επίσης αναγνωρίστηκαν ιοί που προκαλούν λευχαιμία στους γάτους και στα βόδια.

Οι έρευνες συνεχίζονται για την αναζήτηση των παραγόντων που προκαλούν λευχαιμία. Η κληρονομικότητα θεωρείται υπεύθυνη μόνο για ένα μικρό αριθμό περιστατικών, της τάξης του 5 έως 10%.

Αντίθετα η συμβολή των περιβαλλοντικών παραγόντων αποτελεί ένα επίμαχο ζήτημα ιδιαίτερα όσον αφορά στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Για το μεγαλύτερο αριθμό περιπτώσεων λευχαιμιών, δεν ανευρίσκεται αιτία πρόκλησης.

Η οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία είναι η συχνότερη μορφή κακοήθους νόσου στα παιδιά από 0 έως 15 ετών. Η μεγαλύτερη συχνότητα της νόσου υπάρχει στις ηλικίες μεταξύ 2 και 6 ετών.

Στις χώρες της Ευρώπης, η λευχαιμία στα παιδιά ηλικίας από 0 έως 15 ετών, παρουσιάζει κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια μια αύξηση της τάξης του 1% ετησίως.

Σήμερα η θεραπεία της παιδικής λευχαιμίας βασίζεται σε πρωτόκολλα επιθετικής χημειοθεραπείας. Η αντιμετώπιση είναι δύσκολη, έχει σοβαρούς κινδύνους αλλά μπορεί να προσφέρει ίαση σε πέραν του 80% των παιδιών.