Τα αδέλφια των παιδιών που πάσχουν από χρόνιο νόσημα ή από αναπηρία, έχουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν προβλήματα συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας.

Είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι τα παιδιά αυτά χρειάζονται προσοχή και φροντίδα για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν χωρίς ψυχικούς τραυματισμούς την εμπειρία της ασθένειας του αδελφιού τους.

Έρευνες που έχουν γίνει για το θέμα αυτό μέχρι σήμερα, έχουν δείξει ότι πολύ λίγη εκπαίδευση παρέχεται στα αδέλφια των παιδιών με χρόνιο νόσημα αναφορικά με την ασθένεια που ταλανίζει το αδελφάκι τους.

Η απουσία γνώσεων και κατανόησης που προκύπτει σχετικά με τη νόσο του αδελφιού τους, δημιουργεί πολλαπλά αρνητικά αισθήματα στα παιδιά.

Μια κοινωνική προσέγγιση του ζητήματος δείχνει πόσο ευεργετική για τα παιδιά και την οικογένειά τους μπορεί να είναι η συνολική και διαφωτιστική αντιμετώπιση του. Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Κάνσας, εξέτασαν τις επιδράσεις που είχαν διάφορες προσεγγίσεις για τα αδελφάκια παιδιών με χρόνιο νόσημα.

Οι ολοκληρωμένες παρεμβάσεις που περιελάμβαναν διαφώτιση για την ασθένεια του αδελφιού τους, από ειδικά εκπαιδευμένα άτομα, η συμμετοχή σε κατασκηνώσεις με άλλα αδέλφια παιδιών με χρόνιο νόσημα και η ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών μαζί τους ήταν οι πλέον αποτελεσματικές.

Ιδιαίτερα όταν τα παιδιά αυτά βρίσκονταν και με άλλα παιδιά που είχαν επίσης αδέλφια με το ίδιο πρόβλημα, τα βοηθούσε να αντεπεξέρχονται καλύτερα στη ζωή τους με τα πάσχοντα αδέλφια τους.

Είναι λοιπόν καιρός τόσο για τους γονείς όσο και για τους γιατρούς, εκπαιδευτικούς και άλλους που φροντίζουν παιδιά με χρόνιο νόσημα ή αναπηρία, να βλέπουν την οικογένεια ολοκληρωτικά.

Ιδιαίτερα δεν πρέπει να ξεχνούν ότι μαζί με το άρρωστο παιδί πάσχουν κατά κάποιο τρόπο και τα αδέλφια του. Χρειάζονται σημασία, διαφώτιση, καθοδήγηση για να μπορέσουν να κατανοήσουν, να αντεπεξέλθουν στα δικά τους αισθήματα και προβλήματα.

Παράλληλα με βάση την προσέγγιση αυτή θα είναι σε θέση να βοηθήσουν όσο μπορούν την οικογένεια και τα πάσχοντα αδέλφια τους.