Ο θάνατος ενός παιδιού σε μια οικογένεια είναι ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα που μπορούν να συμβούν στη ζωή.

Η απώλεια ενός παιδιού προκαλεί αναμφίβολα τεράστιο και αφόρητο πόνο στους γονείς του.

Ποιες είναι όμως οι συνέπειες για τη μετέπειτα ζωή των γονιών; Πόσο επηρεάζει τη δική τους υγεία και ιδιαίτερα τη διάρκεια ζωής τους;

Μέχρι σήμερα πολύ λίγες μελέτες έχουν εξετάσει τα ερωτήματα αυτά. Δανοί ερευνητές, δημοσίευσαν πρόσφατα μια από τις μεγαλύτερες στο είδος της έρευνα, που μας διαφωτίζει για τις συνέπειες της απώλειας ενός παιδιού στον πατέρα και στη μητέρα του.

Οι Δανοί επιδημιολόγοι εξέτασαν τα στοιχεία υγείας από 21.000 γονείς οι οποίοι είχαν ένα παιδί που απεβίωσε μεταξύ 1980 και 1996. Τα δεδομένα αυτά συγκρίθηκαν με εκείνα από 300.000 γονείς οι οποίοι δεν είχαν ζήσει την τραυματική αυτή εμπειρία.

Τα αποτελέσματά τους έδειξαν: Κατά τη διάρκεια των πρώτων 4 ετών που ακολουθούν το θάνατο του παιδιού τους, οι μητέρες έχουν σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο (4 φορές περισσότερο) να πεθάνουν σε σύγκριση με τις μητέρες που δεν έχασαν παιδί. Οι συχνότερες αιτίες θανάτου των μητέρων στις περιπτώσεις αυτές είναι η αυτοκτονία και τα ατυχήματα   Ο κίνδυνος θανάτου από μη φυσική αιτία (αυτοκτονία, δυστυχήματα) στις μητέρες οι οποίες είχαν ένα παιδί που απεβίωσε, είναι μεγαλύτερος (4 φορές) κατά τα πρώτα 4 χρόνια αλλά στη συνέχεια ενώ μειώνεται, εντούτοις παραμένει ψηλότερος (2 φορές) σε σύγκριση με τις μητέρες που δεν έχασαν παιδί   Ο κίνδυνος θανάτου από ασθένεια βρέθηκε να είναι ψηλότερος μεταξύ του 10ου και 18ου έτους που ακολουθεί το θάνατο του παιδιού τους   Στους πατέρες που έχασαν ένα παιδί τους, φάνηκε κυρίως ότι ο κίνδυνος θανάτου είναι μεγαλύτερος μόνο κατά τα πρώτα 4 χρόνια και από μη φυσικές αιτίες, δηλαδή όχι από ασθένεια αλλά από αυτοκτονία ή ατυχήματα   Ο θάνατος ενός παιδιού κάτω των 18 ετών προκαλούσε σημαντικά αυξημένη θνησιμότητα πιο πολύ στις μητέρες παρά στους πατέρες. Οι ξαφνικοί, απρόσμενοι ή βίαιοι θάνατοι προκαλούσαν περισσότερη οδύνη και στρες στους γονείς. Τέτοιου είδους θάνατοι παιδιών, προκαλούσαν  περισσότερη θνησιμότητα στις μητέρες

Το ψυχολογικό στρες που προκαλείται μετά από το θάνατο ενός παιδιού μπορεί να επηρεάσει την υγεία με διάφορους τρόπους. Οι πιο έντονες αντιδράσεις παρατηρούνται λίγο μετά την απώλεια του παιδιού. Αυτό μεταφράζεται με μια αύξηση της θνησιμότητας που παρατηρείται βραχυπρόθεσμα.

Μακροπρόθεσμα, οι παθολογικές επιδράσεις του στρες στον οργανισμό δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που ευνοούν την ανάπτυξη ασθενειών. Παθήσεις όπως ο καρκίνος, τα αγγειακά καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια, οι μολύνσεις είναι συχνότερες σε άτομα που πάσχουν από χρόνιο στρες. Παράλληλα το στρες επιδεινώνει την πρόγνωση των ασθενειών αυτών.

Το στρες επηρεάζει επιπρόσθετα τον τρόπο ζωής. Η μείωση της σωματικής εξάσκησης, το κάπνισμα, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, η κακή διατροφή είναι μεταξύ των νοσηρών αποτελεσμάτων του χρόνιου στρες.

Όλοι οι πιο πάνω παράγοντες που συνδέονται με το στρες μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο θανάτου τόσο από φυσικές όσο και από μη φυσικές αιτίες.

Υπάρχουν φυσικά και διαφορές μεταξύ των ανθρώπων όσον αφορά τον τρόπο αντίδρασης στο στρες. Ίσως αυτό να εξηγεί το γεγονός ότι οι μητέρες των παιδιών παρουσιάζουν σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο θανάτου παρά οι πατέρες. Επίσης οι μητέρες έχουν μεγαλύτερη θνησιμότητα τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Οι πατέρες έχουν αυξημένη θνησιμότητα μόνο βραχυπρόθεσμα και κυρίως από μη φυσικές αιτίες.

Βλέπουμε λοιπόν με αντικειμενικά δεδομένα, να τεκμηριώνονται οι σοβαροί κίνδυνοι που απειλούν τους γονείς που έχασαν από φυσικό ή μη φυσικό θάνατο, ένα παιδί τους.

Είναι πολύ σημαντικό η κατάσταση αυτή να γίνει κατανοητή, διότι αποτελεί μια μόνιμη απειλή για την οικογένεια.

Για τους λόγους αυτούς, είναι αναγκαίο να δίνεται ιδιαίτερη σημασία στην αντιμετώπιση του βραχυπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου πένθους και στρες που πλήττει τους γονείς που έχασαν ένα παιδί.

Η υποστήριξη που πρέπει να παρέχεται, έχει σαν στόχο να τους βοηθήσει να αντεπεξέλθουν και να αντισταθούν στους κινδύνους που εγκυμονεί η τραγική αυτή κατάσταση.