Η αύξηση των διαζυγίων που παρατηρείται στις σύγχρονες κοινωνίες, έχει δημιουργήσει καταστάσεις στις οποίες πολλά παιδιά ζουν ξεχωριστά από το βιολογικό τους πατέρα.

Μάλιστα δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε μεγάλες χώρες, στις οποίες οι αποστάσεις μεταξύ του πατέρα και των παιδιών του, είναι τόσο μεγάλες που οι επαφές μεταξύ τους ελαχιστοποιούνται.

Η απουσία ή η μείωση της παρουσίας του πατέρα, δεν του επιτρέπει να διαδραματίσει στο βαθμό που θα έπρεπε το γονικό του ρόλο.

Οι επιπτώσεις της απουσίας του πατέρα στην ανατροφή, εξέλιξη, συμπεριφορά και κοινωνικότητα του παιδιού, δημιουργούν ανησυχίες και αποτελούν αντικείμενο επισταμένων μελετών από τους ειδικούς.

Ο βιολογικός πατέρας λειτουργεί ως ακόμη ένας σημαντικός καθοδηγητής του παιδιού και κάποιος που του υποδεικνύει την πειθαρχία και προσαρμογή που απαιτείται στην κοινωνική ζωή. Ταυτόχρονα όμως βοηθά τα παιδιά να αναπτύξουν περισσότερη εμπιστοσύνη και αυτοέλεγχο.

Σε έρευνα Αμερικανών επιστημόνων από το κολέγιο της Βοστώνης, εξέτασε το ζήτημα σε 647 παιδιά ηλικίας από 10 έως 14 ετών που ζούσαν με τη μητέρα τους. Επρόκειτο για οικογένειες χαμηλής εισοδηματικής τάξης που προέρχονταν από εθνικές μειονότητες.

Η φτώχεια και το περιβάλλον, δημιουργούσαν αυξημένο κίνδυνο για τους έφηβους να εμπλακούν σε παράνομες ή εγκληματικές δραστηριότητες. Η διάρκεια της έρευνας ήταν 16 μήνες και στόχο είχε να εξετάσει με ποιο τρόπο η παρουσία ή η απουσία του πατέρα από τη ζωή των εφήβων αυτών, επηρέαζε την κοινωνική προσαρμογή και εγκληματικότητα.

Τα ευρήματα είναι ενδιαφέροντα:

1. Όταν ο πατέρας είχε ενεργό εμπλοκή στη ζωή του παιδιού, έστω και εάν γεωγραφικά ζούσε σε άλλο χώρο, τότε οι πιθανότητες αυτό στην εφηβική ηλικία να κάνει χρήση ναρκωτικών, να φεύγει από το σχολείο ή να εμπλέκεται σε βία, ήσαν πολύ λιγότερες παρά όταν η παρουσία του πατέρα στη ζωή του παιδιού ήταν ελάχιστη
    
2. Οι έφηβοι που στην αρχή της έρευνας ήσαν μπλεγμένοι σε παράνομες καταστάσεις ή είχαν άλλα μπλεξίματα, όταν είχαν τακτική επαφή με τον πατέρα τους, διόρθωναν την πορεία τους και βελτίωναν την εξέλιξη τους
    
3. Όσο πιο μεγάλη ήταν η εμπλοκή του βιολογικού πατέρα στη ζωή του παιδιού, τόσο περισσότερο παρατηρείτο μείωση παράνομων ή εγκληματικών συμπεριφορών όπως κλοπές, ναρκωτικά, βιαιοπραγία και προβλήματα σχολείου.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο βιολογικός πατέρας σε διαζευγμένες οικογένειες, ακόμη και σε συνθήκες που ευνοούν την εγκληματικότητα, μπορεί, παραμένοντας κοντά στα παιδιά του εφηβικής ηλικίας και εμπλεκόμενος ενεργά στη ζωή τους, να ασκήσει ευεργετικό γονικό ρόλο που θα τα προστατεύει από την παρανομία, βία, εγκληματικότητα και άλλα σχολικά ή κοινωνικά προβλήματα.

Η συμβολή του πατέρα τονίζουν, είναι ακόμη πιο σημαντική σε νεαρούς έφηβους που έχουν ήδη παρουσιάσει ως ένα βαθμό, εγκληματικές συμπεριφορές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, φάνηκε ότι οι βιολογικοί πατέρες έχουν τάση αυτόκλητα, να αυξάνουν την ενεργό εμπλοκή τους στη ζωή των παιδιών τους. Η αύξηση της εμπλοκής μπορεί να είναι λόγω του ότι η μητέρα του παιδιού τους το ζήτησε είτε διότι οι ίδιοι ελπίζουν να σταματήσουν την κατρακύλα του παιδιού τους.

Συμπερασματικά, θα συγκρατήσουμε ότι σε διαζευγμένες οικογένειες, η μεγαλύτερη εμπλοκή του βιολογικού πατέρα στη ζωή των παιδιών του, ιδιαίτερα σε χαμηλές εισοδηματικές τάξεις, βοηθά τα παιδιά του σε εφηβική ηλικία, να αναπτύξουν μεγαλύτερο αυτοέλεγχο, περισσότερες ικανότητες και μειώνει ουσιαστικά τις πιθανότητες εμπλοκής τους σε προβληματικές ή και παράνομες, εγκληματικές συμπεριφορές.