Οι αιτίες που προκαλούν ψωρίαση δεν είναι γνωστές με ακρίβεια. Ωστόσο, ο μηχανισμός, που δημιουργείται από τις εν λόγω αιτίες προκαλεί φλεγμονή στον οργανισμό του ασθενούς, που οδηγεί σε δερματικά σημεία και συμπτώματα. Επίσης η εν λόγω φλεγμονή μπορεί σε ορισμένους ασθενείς να επηρεάζει και άλλα όργανα εκτός από το δέρμα.
Η κληρονομικότητα έχει μεγάλη σημασία στην ψωρίαση. Ο ρόλος της κληρονομικότητας είναι ακόμη σημαντικότερος στις περιπτώσεις όπου η νόσος εκδηλώνεται νωρίς στη ζωή του ασθενούς.
Στους ασθενείς με ψωρίαση που έχουν αδέλφια ή γονείς με τη νόσο, οι πιθανότητες να υπάρχει κληρονομικός παράγοντας είναι μεγάλες. Στη γένεση της ψωρίασης δεν εμπλέκονται μόνο οι κληρονομικοί παράγοντες.
Το γεγονός ότι στη γένεση της ψωρίασης δεν εμπλέκονται μόνο γενετικοί παράγοντες, διαφαίνεται και από τις περιπτώσεις των ταυτόσημων διδύμων (δίδυμοι που έχουν ακριβώς το ίδιο γενετικό κληρονομικό υλικό). Υπάρχουν περιπτώσεις πανομοιότυπων διδύμων στις οποίες μόνο ό ένας από τους δύο έχει ψωρίαση.
Εάν η γένεση της ψωρίασης σε ένα άνθρωπο εξαρτιόταν μόνο από τα γονίδια που κληρονόμησε, θα έπρεπε και οι δύο ταυτόσημοι δίδυμοι να πάσχουν από ψωρίαση. Το γεγονός ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε, δείχνει ότι πιθανότατα χρειάζεται συνεργία γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων για να εκδηλωθεί η νόσος σε ένα άνθρωπο.
Το γεγονός ότι υπάρχουν γονίδια που εμπλέκονται στη γένεση της ψωρίασης, ενισχύεται και από την ύπαρξη συγκεκριμένων τύπων αντιγόνων του συστήματος HLA σε ομάδες ασθενών με τη νόσο. Τα αντιγόνα του συστήματος HLA (Human Leukocyte Antigens) βρίσκονται στην εξωτερική επιφάνεια, στη μεμβράνη των λευκών αιμοσφαιρίων του αίματος. Το είδος που έχει ο κάθε άνθρωπος είναι κληρονομικά προκαθορισμένο από γονίδια που εντοπίζονται στο χρωμόσωμα 6.
Υπάρχουν ορισμένοι τύποι αντιγόνων του συστήματος HLA που εμφανίζονται σε ασθενείς που προσβάλλονται από ψωρίαση νωρίς στη ζωή τους. Άλλοι τύποι των εν λόγω αντιγόνων συναντώνται συχνότερα σε άλλες ομάδες ασθενών με ψωρίαση για παράδειγμα σε ασθενείς που έχουν συγγενείς με ψωρίαση ή που αναπτύσσουν αργά στη ζωή τους την πάθηση.
Η επικρατέστερη θεωρία σχετικά με την κληρονομικότητα της ψωρίασης είναι ότι υπάρχουν πιθανόν διάφορα γονίδια που εμπλέκονται. Τα γονίδια αυτά καθορίζουν το βαθμό ευπάθειας και επιδεκτικότητας για την πάθηση όπως επίσης και το βαθμό σοβαρότητας στην εκδήλωση της νόσου.
Είναι φυσιολογικό τα μέλη της οικογένειας ατόμων που πάσχουν από ψωρίαση να ανησυχούν για το δικό του κίνδυνο προσβολής από την πάθηση. Επίσης γονείς με ψωρίαση ανησυχούν ένα υπάρχει κίνδυνος να προσβληθούν και τα παιδιά τους.
Υπάρχουν ορισμένα στατιστικά δεδομένα που δίνουν κατά προσέγγιση εκτιμήσεις του κινδύνου:
- Σε ποσοστό που κυμαίνεται από 36% έως 91% των ασθενών με ψωρίαση αναφέρεται έστω και κάποιο οικογενειακό ιστορικό της νόσου
- Εάν και οι δύο γονείς πάσχουν από ψωρίαση τότε ο κίνδυνος προσβολής των παιδιών τους από τη νόσο ανέρχεται στο 65%
- Όταν ο ένας γονιός παρουσιάζει ψωρίαση, ο κίνδυνος προσβολής των παιδιών του είναι 28%
- Εάν οι δύο γονείς και ένα παιδί τους παρουσιάζουν ψωρίαση, ο κίνδυνος προσβολής των άλλων παιδιών είναι της τάξης του 83%
- Όταν ένα αδέλφι παρουσιάζει ψωρίαση, ο κίνδυνος προσβολής των αδελφιών του είναι της τάξης του 24%
- Όταν ένας γονιός και ένα αδέλφι έχουν ψωρίαση, ο κίνδυνος προσβολής των αδελφιών του είναι της τάξης του 41%.
Δεν είναι όλα τα περιστατικά ψωρίασης που σχετίζονται με κληρονομικότητα. Η νόσος μπορεί να εκδηλωθεί σε κάποιον έστω και εάν δεν υπάρχει οποιοδήποτε σχετικό ιστορικό στην οικογένεια του ασθενούς.
Στη γένεση και σοβαρότητα της νόσου εμπλέκονται κληρονομικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Το στρες, οι μολύνσεις, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, το κάπνισμα, μερικά φάρμακα και η παχυσαρκία περιλαμβάνονται στους παράγοντες που πυροδοτούν ή επιδεινώνουν επεισόδια ψωρίασης.
