Δισκοπάθεια, δισκοκήλη, λουμπάγκο με οσφυαλγία ή ισχιαλγία, δηλαδή με πόνους στην πλάτη ή στο μηρό: Ποια είναι η καλύτερη θεραπεία;
Για πολλούς ασθενείς με ισχιαλγία ή οσφυαλγία λόγω δισκοκήλης, η συντηρητική αντιμετώπιση χωρίς χειρουργική επέμβαση, μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να έχει σχεδόν εξίσου καλά αποτελέσματα.
Δύο έρευνες έδειξαν ότι η χειρουργική επέμβαση στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης λόγω δισκοπάθειας (κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου), προσφέρει μόνο λίγο καλύτερα αποτελέσματα από ότι οι μη χειρουργικές μέθοδοι.
Η χειρουργική επέμβαση είναι αποτελεσματική για την απάμβλυνση των πόνων και τη θεραπεία δισκοπάθειας στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Είναι όμως γεγονός ότι δεν επιβάλλεται για όλους τους ασθενείς.
Για ένα ασθενή που παρουσιάζεται με ισχιαλγία δηλαδή πόνο στο κάτω μέλος (πόνος στη διαδρομή του ισχιακού νεύρου, πόνος στο μηρό, γόνατο, κνήμη, πόδι) λόγω δισκοκήλης, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να ιαθεί χωρίς επεμβατική αντιμετώπιση.
Εάν όμως η κατάσταση του δεν εξελίσσεται καλά και εάν υπάρχουν και άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες, τότε η χειρουργική επέμβαση μπορεί να βοηθήσει περισσότερο.
Συνήθως η χειρουργική επέμβαση επιφυλάσσεται για τους ασθενείς που έχουν δισκοκήλη που προκαλεί πόνο στα κάτω άκρα δηλαδή ισχιαλγία και όχι σε αυτούς που παρουσιάζουν πόνο στην πλάτη δηλαδή οσφυαλγία. Η οσφυαλγία είναι από τις κυριότερες αιτίες απουσίας από την εργασία και το συχνότερο σύμπτωμα μετά από τον κεφαλόπονο.
Η δισκοκήλη είναι συχνή πάθηση. Συμβαίνει όταν ο πηκτοειδής πυρήνας του μεσοσπονδύλιου δίσκου, διολισθαίνει με πρόπτωση μέχρι την περιφέρεια του ινώδους δακτυλίου ερεθίζοντας ή πιέζοντας έτσι τα νεύρα. Προκαλεί πόνο στη μέση που αντανακλάται στο ένα κάτω μέλος μέχρι το πόδι.
Οι περισσότεροι ασθενείς ανακάμπτουν από αυτή την κατάσταση χωρίς να χρειαστεί να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση.
Στην πρώτη έρευνα περίπου 500 ασθενείς με δισκοκήλη και ισχιαλγία, κατανεμήθηκαν τυχαία για τη θεραπεία τους, σε δύο ομάδες. Η μια ομάδα έτυχε χειρουργικής αντιμετώπισης ενώ η άλλη ακολούθησε τη συντηρητική προσέγγιση με φυσιοθεραπεία και συμβουλές.
Μετά από 2 χρόνια από τη θεραπεία, οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση είχαν ελαφρώς καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά στην απάμβλυνση του πόνου, τις λειτουργικές δυνατότητες, τη σοβαρότητα της ισχιαλγίας, την ικανοποίηση για την υποχώρηση των συμπτωμάτων και την κατάσταση με την εργασία τους.
Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι η έρευνα αυτή είχε το μειονέκτημα ότι πολλοί ασθενείς επέλεγαν να αλλάζουν ομάδα θεραπείας γεγονός που μειώνει την αξία των συγκρίσεων μεταξύ των δύο ομάδων που έλαβαν διαφορετικές θεραπείες.
Σε μια δεύτερη εργασία, αξιολογήθηκαν 743 ασθενείς οι οποίοι έπασχαν από επίμονη ισχιαλγία και οι οποίοι επέλεξαν για τη θεραπεία τους, είτε χειρουργική επέμβαση είτε τη συνήθη μη χειρουργική, συντηρητική προσέγγιση. Όλοι οι ασθενείς δήλωσαν ότι είχαν βελτίωση μετά από 2 χρόνια. Όμως αυτοί που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση, δήλωναν ότι είχαν μεγαλύτερη βελτίωση.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, πώς τα εν λόγω συμπεράσματα μπορούν να επηρεάζουν την ιατρική προσέγγιση για τους ασθενείς;
Βασικά επιτρέπουν στους ασθενείς και στους γιατρούς τους, να επιλέγουν καλύτερα μεταξύ των 2 προσεγγίσεων, της χειρουργικής και της συντηρητικής θεραπείας.
Οι γιατροί θα μπορούσαν για παράδειγμα να συμβουλεύουν τους ασθενείς τους με δισκοκήλη ότι με τη χειρουργική επέμβαση, εφόσον αυτή ενδείκνυται, θα πάνε καλά.
Εάν όμως κάποιος δεν επιθυμεί ή φοβάται την επέμβαση, τότε είναι πιθανόν και με τη συντηρητική προσέγγιση να πετύχει περίπου εξίσου καλά αποτελέσματα.
Φυσικά στις περιπτώσεις που υπάρχουν ανησυχητικά σημεία όπως σύνδρομο ιππουρίδας (επηρεασμός της κινητικότητας και αίσθησης, διαταραχές κύστης), άλλα νευρολογικά σημεία που δείχνουν ότι η πίεση του νεύρου είναι απειλητική ή όταν η συντηρητική θεραπεία δεν αποδίδει και υπάρχουν συχνές υποτροπές της πάθησης, τότε ο γιατρός θα συμβουλεύσει πολύ ταχύτερα τη χειρουργική θεραπεία.
