Σύμφωνα με αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών ορισμένα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση του πόνου στις περιπτώσεις καταγμάτων, πιθανόν να επιδρούν αρνητικά και να καταστέλλουν την ίαση των οστών.

Ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Νέας Ιερσέης, βασίστηκαν πάνω σε παλαιότερες κλινικές παρατηρήσεις που εισηγούνταν ότι μια οικογένεια αναλγησικών φαρμάκων, καθυστερούσε την ίαση των καταγμάτων.

Συγκεκριμένα τα μη στεροειδή αναλγησικά φάρμακα χρησιμοποιούνται ευρέως για την καταπολέμηση του πόνου. Τα παλαιότερα και τα πλέον γνωστά φάρμακα της κατηγορίας αυτής περιλαμβάνουν το ibubrofen, το diclofenac και το indomethacin.

Δρουν καταστέλλοντας τα ένζυμα cox 1 και cox 2. Τα ένζυμα αυτά συμβάλλουν σους μηχανισμούς φλεγμονής βοηθώντας στην παραγωγή των προσταγλανδινών.

Εδώ και 20 χρόνια είχε παρατηρηθεί ότι ασθενείς με κατάγματα που έπαιρναν για την καταπολέμηση του πόνου τα φάρμακα αυτά, είχαν ανεπαρκή ίαση των οστών τους μετά από κατάγματα.

Παρουσίαζαν καθυστέρηση μερικών εβδομάδων, που αντιστοιχεί με 25% έως 50% περισσότερο χρόνο, στην αποθεραπεία τους.

Εκείνο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, είναι ότι τα μη στεροειδή αναλγησικά φάρμακα νεώτερης γενιάς, όπως το rofecoxib και το celecoxib παρουσιάζουν ανάλογο πρόβλημα.

Συγκεκριμένα όταν τα φάρμακα αυτά άρχισαν να χρησιμοποιούνται στον άνθρωπο και για τα κατάγματα, υπήρχαν ελπίδες ότι θα υπήρχαν λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες.

Όμως σύμφωνα με ευρήματα σε πειραματόζωα, φαίνεται ότι η καταστολή που προκαλούν στην επούλωση των οστών είναι μεγαλύτερη. Ο λόγος είναι ότι καταστέλλουν σχεδόν πλήρως τη δράση του ενζύμου cox 2.

Τελικά φαίνεται ότι το ένζυμο αυτό έχει ένα καθοριστικό ρόλο στην δημιουργία του νέου οστού μετά από το κάταγμα.

Τα ευρήματα αυτά προβληματίζουν τους ειδικούς κατά πόσο τα αναλγησικά αυτά φάρμακα θα πρέπει να δίνονται σε ασθενείς με κατάγματα.

Πάντως τονίζουν ότι, είναι αναγκαίο να γίνουν επειγόντως κλινικές μελέτες στον άνθρωπο για να φανεί η πραγματική επίδραση των νέων αυτών φαρμάκων στην επούλωση των οστών, σε ασθενείς με κατάγματα.

Η ασπιρίνη περιλαμβάνεται επίσης στην κατηγορία των μη στεροειδών αναλγησικών φαρμάκων. Η ασπιρίνη καταπολεμεί αποτελεσματικά τον πόνο αλλά δεν έχει ανεπιθύμητες επιδράσεις στην ίαση των οστών.

Πρέπει να τονίσουμε ότι τα ευρήματα αυτά στηρίζονται σε θεραπείες που έγιναν σε πειραματόζωα και δεν είναι σίγουρο ότι τα ίδια αποτελέσματα θα επαληθευτούν και στον άνθρωπο.

Παράλληλα τα νέα αναλγησικά φάρμακα όπως το rofecoxib και το celecoxib  χρησιμοποιούνται κυρίως, τουλάχιστο μέχρι σήμερα, για ασθενείς που πάσχουν από χρόνια ρευματοειδή αρθρίτιδα και όχι σαν παυσίπονα για περιπτώσεις καταγμάτων.

Συμπερασματικά εμείς θα τονίσουμε ότι επί του παρόντος απαιτείται προσοχή στη χρήση των φαρμάκων σε ασθενείς με κατάγματα. Πρέπει να αναμένονται περαιτέρω κλινικές έρευνες που θα καθορίσουν τα φάρμακα εκείνα τα οποία επηρεάζουν το λιγότερο την επούλωση των οστών.