Τα δεδομένα αυτά είναι ανησυχητικά εάν λάβει κανείς υπ' όψη ότι στην αντιμετώπιση των καρκίνων του παιδιού, έχει σημειωθεί πολύ μεγάλη πρόοδος. Σήμερα επιτυγχάνεται ίαση σε πέραν του 70% των παιδιών που πάσχουν από κακοήθεις όγκους ή λευχαιμίες.

Παρά το γεγονός ότι ο καρκίνος στις ηλικίες από 13 έως 24 ετών παραμένει μια σπάνια νόσος, εντούτοις παρουσιάζει σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές, μια αύξηση της τάξης του 1,2% ετησίως από το 1979 και μετά.

Συνολικά το 1979 ο αριθμός των νέων περιστατικών ετησίως για κάθε 100.000 άτομα των 13 έως 24 ετών ήταν 15,4. Κατά το 2000 ο αριθμός αυτός κυμαινόταν στο 19,8.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που μπορούν να εξηγήσουν το θλιβερό αυτό γεγονός. Αρχικά πολλοί γιατροί, λόγω της σπανιότητας του καρκίνου στους έφηβους και στους νέους, δεν σκέφτονται στο βαθμό που θα έπρεπε ότι ο νεαρός ασθενής τους μπορεί να πάσχει από μια κακοήθη νόσο.

Για το λόγο αυτό, δεν είναι σπάνιο η διάγνωση στις εν λόγω ηλικίες, να γίνεται καθυστερημένα με αποτέλεσμα η νόσος να έχει προχωρήσει καθιστώντας έτσι την αντιμετώπιση δυσκολότερη και τις πιθανότητες ίασης λιγότερες.

Παράλληλα δεν αντιμετωπίζονται οι ασθενείς ηλικίας από 13 έως 24 ετών, σε μονάδες με εξειδικευμένους γιατρούς στις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η ασθένεια και η ηλικία τους. Οι καρκίνοι στις ηλικίες αυτές έχουν διαφορετική βιολογική συμπεριφορά και ανταπόκριση στις θεραπείες.

Παράλληλα μόνο 1% των νεαρών αυτών ασθενών λαμβάνουν θεραπεία σύμφωνα με διεθνή θεραπευτικά πρωτόκολλα. Αντίθετα το 60% έως 70% των παιδιών με καρκίνο λαμβάνουν θεραπεία σύμφωνα με τα καθιερωμένα αυτά πρωτόκολλα.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ένας από τους βασικούς λόγους που έχουν συμβάλει στην επιτυχή αντιμετώπιση και τα ψηλά ποσοστά ίασης που έχουμε σήμερα στα παιδιά με καρκίνο, είναι η θεραπεία τους σύμφωνα με τα διεθνή πρωτόκολλα Παιδογκολογίας.

Αντίθετα στους ενήλικες δεν έχει επιτευχθεί η αντιμετώπιση των καρκίνων με βάση τα θεραπευτικά πρωτοκόλλα στο βαθμό που αυτό έχει επιτευχθεί στα παιδιά. Αυτό έχει συνέπειες στα ποσοστά ίασης που επιτυγχάνονται.

Επιπρόσθετα οι καρκίνοι που εμφανίζονται στους έφηβους και στους νέους ενήλικες, μοιάζουν από βιολογικής απόψεως πολύ περισσότερο στους καρκίνους που εμφανίζονται στα παιδιά.

Δυστυχώς πολλοί ασθενείς ηλικίας από 13 έως 24 ετών καταλήγουν σε μονάδες ενηλίκων. Σύμφωνα με οδηγίες από αρμόδια επιστημονικά και ιατρικά σώματα αυτό δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να προσφερθεί. Τονίζουμε παράλληλα το γεγονός ότι οι έφηβοι δεν πρέπει να θωρούνται ως μικροί ενήλικες.

Αναμφίβολα η καλύτερη θεραπευτική αντιμετώπιση σύμφωνα με κατάλληλα πρωτόκολλα από γιατρούς που έχουν εμπειρία στις κακοήθεις νόσους που εμφανίζονται συχνότερα στις ηλικίες αυτές, θα συμβάλουν στη βελτίωση των ποσοστών ίασης.

Επιπρόσθετα πιστεύουμε ότι πρέπει διεθνώς να επενδυθούν μεγαλύτερα ποσά στην έρευνα για τον καρκίνο των εφήβων και των νέων. Δυστυχώς σήμερα πολύ λίγα ξέρουμε για το τι προκαλεί τις ασθένειες αυτές. 

Μη γνωρίζοντας το τις προκαλεί, δεν μπορούμε να βρούμε και την κατάλληλη πρόληψη. Για αυτό και η πρόληψη των καρκίνων στις εν λόγω ηλικίες στις πλείστες περιπτώσεις, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στους ενήλικες, είναι πολύ περιορισμένη.

Στον τομέα της πρόληψης του μελανώματος πρέπει να υπενθυμίσουμε και να επαναλάβουμε την τεράστια σημασία που έχει η προστασία από την ακτινοβολία του ήλιου. Δυστυχώς η έκθεση στον ήλιο των παιδιών, των εφήβων και των νέων, αποτελεί μια ωρολογιακή βόμβα με πολύ μεγάλους κινδύνους στο μέλλον όσον αφορά στην αύξηση των περιστατικών μελανώματος.