Οι ασθένειες της καρδίας και του αγγειακού συστήματος παραμένουν παγκοσμίως οι κυριότερες αιτίες νοσηρότητας και θνησιμότητας.

Η ψηλή πίεση είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες που οδηγούν στη δυσάρεστη και θλιβερή αυτή κατάσταση. Περίπου 25% των ενηλίκων πάσχουν από ψηλή πίεση.

Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες φαρμάκων για τη μείωση της ψηλής πίεσης. Τα διουρητικά είναι από τα παλαιότερα και φθηνότερα φάρμακα που υπάρχουν για τη θεραπεία της υπέρτασης.

Χρησιμοποιούνται κατά τα τελευταία 50 χρόνια. Σε πολλές έρευνες βρέθηκε ότι μειώνουν αποτελεσματικά τον κίνδυνο επιπλοκών λόγω ψηλής πίεσης (καρδιακή ανεπάρκεια, εγκεφαλικά επεισόδια, καρδιακή προσβολή).

Τα διουρητικά έχουν καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά στη μείωση της ψηλής πίεσης, του κινδύνου καρδιακής πάθησης και εγκεφαλικών επεισοδίων σε σύγκριση με άλλα νεώτερα φάρμακα. Για το λόγο αυτό πρέπει να χρησιμοποιούνται στην πρώτη γραμμή, από την αρχή για τη θεραπεία της υπέρτασης. Εάν αυτά από μόνα τους δεν αρκούν για τον έλεγχο της υπέρτασης, τότε πρέπει να προστίθενται και άλλα νεώτερα φάρμακα.

Το βαρυσήμαντο αυτό συμπέρασμα προέκυψε από κλινική έρευνα που έγινε σε 33.357 ασθενείς ηλικίας άνω των 55 ετών που έπασχαν από ψηλή πίεση.

Η έρευνα με την επωνυμία ALLHAT (Antihypertensive and Lipid Lowering Treatment to Prevent Heart Attack Trial) είναι πολύ ισχυρή όσον αφορά στα συμπεράσματα της διότι όχι μόνο συμπεριέλαβε ένα μεγάλο αριθμό ασθενών αλλά παράλληλα διήρκεσε για πολλά χρόνια.

Οι ασθενείς διαχωρίζονταν από την αρχή της συμμετοχής τους στην κλινική θεραπευτική δοκιμή, με τυχαιοποιημένο τρόπο σε 3 ομάδες. Η μια ομάδα ελάμβανε χλωρθαλιδόνη (θειαζιδικό διουρητικό), η άλλη ομάδα αμλοδιπίνη (ανταγωνιστής ασβεστίου) και στην τελευταία δινόταν λισινοπρίλη (αναστολέας μετατρεπτικού ενζύμου αγγειοτασίνης).

Μετά από παρακολούθηση διάρκειας κατά μέσο όρο για κάθε ασθενή, της τάξης των 5 ετών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος καρδιακής ανεπάρκειας και εγκεφαλικών επεισοδίων ήταν χαμηλότερος στους ασθενείς που ελάμβαναν ως πρώτη γραμμή θεραπείας, το διουρητικό. Ο κίνδυνος για καρδιακή προσβολή λόγω στεφανιαίας νόσου της καρδίας ήταν ανάλογος και στις 3 ομάδες ασθενών.

Τα καλύτερα αποτελέσματα των διουρητικών, παρατηρήθηκαν ανεξάρτητα από το χρώμα των ασθενών. Είναι γνωστό ότι σε ασθενείς μαύρου χρώματος που πάσχουν από ψηλή πίεση, οι επιπλοκές της νόσου είναι σοβαρότερες και συχνότερες παρά στους λευκούς. Τα διουρητικά πετύχαιναν εξίσου καλά αποτελέσματα τόσο τους λευκούς όσο και στους έγχρωμους ασθενείς.

Οι ασθενείς που ελάμβαναν αμλοδιπίνη παρουσίαζαν σε μεγαλύτερο ποσοστό καρδιακή ανεπάρκεια σε σύγκριση με τους ασθενείς που ελάμβαναν το διουρητικό χλωρθαλιδόνη. Οι λευκοί ασθενείς που ελάμβαναν αμλοδιπίνη είχαν 32% μεγαλύτερο κίνδυνο να παρουσιάσουν καρδιακή ανεπάρκεια. Το αντίστοιχο ποσοστό στους μαύρους ασθενείς ήταν 46% μεγαλύτερο σε σύγκριση με τους ασθενείς που ελάμβαναν το διουρητικό.

Σε σύγκριση με τους ασθενείς που ελάμβαναν λισινοπρίλη, το διουρητικό ήταν περισσότερο αποτελεσματικό στην πρόληψη καρδιαγγειακών νοσημάτων και ιδιαίτερα καρδιακής ανεπάρκειας για όλους τους ασθενείς ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος τους.

Στους μαύρους ασθενείς, το διουρητικό ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη μείωση της ψηλής πίεσης και στην πρόληψη εγκεφαλικών επεισοδίων με 50% μικρότερο κίνδυνο σε σύγκριση με τους ασθενείς που ελάμβαναν λισινοπρίλη.   

Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι τα διουρητικά είναι τα πρώτα φάρμακα που πρέπει να χορηγούνται για την ψηλή πίεση. Στη συνέχεια εάν αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό, τότε να προστίθενται άλλα νεώτερα φάρμακα για τον έλεγχο της υπέρτασης.