Δεν είναι τυχαία που η ψηλή πίεση έχει ονομασθεί από πολλούς ο σιωπηλός δολοφόνος.

Επηρεάζει περίπου το 25% του πληθυσμού και με την αύξηση της ηλικίας, η συχνότητά της αυξάνεται.

Συνήθως δεν παρουσιάζει συμπτώματα, προκαλεί βλάβες στους νεφρούς, στην καρδία χωρίς στα αρχικά στάδια ο ασθενής να το αντιλαμβάνεται. Με την αύξηση της ηλικίας, η ψηλή πίεση καθίσταται από τις κυριότερες αιτίες καρδιακής προσβολής, εγκεφαλικών επεισοδίων και καρδιακής ανεπάρκειας.

Η σχέση μεταξύ της ψυχολογικής κατάστασης και της πίεσης έχει απασχολήσει πολύ τους ερευνητές. Το πόσο το στρες και ο θυμός μπορούν να είναι αιτία ψηλής πίεσης, είναι θέμα που ενδιαφέρει όχι μόνο τους γιατρούς αλλά και το πλατύ κοινό.

Οι νέοι ενήλικες οι οποίοι παρουσιάζουν μεγάλες αυξήσεις της αρτηριακής τους πίεσης κατά τη διάρκεια ψυχολογικού στρες, κινδυνεύουν περισσότερο να προσβληθούν από υπέρταση όταν θα είναι μεσήλικες.

Το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από έρευνα που διήρκεσε 13 χρόνια με τη συμμετοχή 5.115 ανδρών και γυναικών ηλικίας από 18 έως 30 ετών. Στα πρώτα δύο χρόνια της έρευνας, 4.202 από τους εθελοντές υποβλήθηκαν σε ειδικά τεστ πρόκλησης στρες. Τα τεστ αυτά περιλάμβαναν παιγνίδια βίντεο, σχεδιασμό εικόνων και δοκιμασίες με κρύο νερό.

Κατά τις δοκιμασίες του στρες, οι ερευνητές καταμετρούσαν τις διακυμάνσεις της πίεσης των εθελοντών. Μετά από 13 χρόνια παρακολούθησης, οι γιατροί διαπίστωσαν ότι 353 από τους εθελοντές παρουσίασαν ψηλή πίεση.

Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι όσο μεγαλύτερη αύξηση στην πίεση είχαν οι εθελοντές κατά τις δοκιμασίες του στρες στα πρώτα χρόνια της έρευνας, τόσο πιο νωρίς στη μεσήλικη ζωή, παρουσίαζαν ψηλή πίεση.

Το γεγονός ότι η αυξημένη ευαισθησία της πίεσης στο στρες, συσχετίζεται με μελλοντικό μόνιμο πρόβλημα υπέρτασης, έχει βρεθεί και σε άλλες έρευνες.

Γνωρίζοντας ότι η πρόληψη είναι σίγουρα καλύτερη από τη θεραπεία, θα πρέπει να εξετασθεί κατά πόσο παρεμβάσεις που στόχο έχουν τη μείωση της ευαισθησίας στο στρες σε νέους ενήλικες, είναι δυνατόν να επιτυγχάνουν μείωση της εγκατάστασης μόνιμης υπέρτασης σε μεσήλικες.

Το ζήτημα που πρέπει να διευκρινιστεί, είναι κατά πόσο το στρες είναι η αιτία που προκαλεί την ψηλή πίεση σε ορισμένους ασθενείς ή εάν απλά το στρες είναι μέρος της γενικότερης εικόνας που συνοδεύει την ψηλή πίεση χωρίς όμως να αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία.

Η ανάλυση των παραγόντων που θεωρούνται ως αιτίες της ψηλής πίεσης είναι ενδιαφέρουσα. Μόνο για το 10% των περιπτώσεων, οι λόγοι που προκαλούν την ψηλή πίεση είναι γνωστοί. Στις αιτίες αυτές συμπεριλαμβάνονται οι παθήσεις των νεφρών και ιδιαίτερα η στένωση της νεφρικής αρτηρίας, ασθένειες των επινεφριδίων, η αρτηριοσκλήρυνση, ο διαβήτης. Για το 90% των περιπτώσεων ψηλής πίεσης δεν αναγνωρίζεται συγκεκριμένη γενεσιουργός αιτία. Έτσι η υπέρταση στις περιπτώσεις αυτές αποκαλείται ιδιοπαθής. Στην ουσία η εν λόγω ονομασία χρησιμοποιείται όταν δεν γνωρίζουμε ποια είναι η πραγματική αιτία που προκαλεί μια νόσο.

Πιστεύουμε λοιπόν με βάση τα πιο πάνω ότι διευκρίνιση του ρόλου των ψυχολογικών παραγόντων όπως το στρες και ο θυμός, στη γένεση και εγκατάσταση της ψηλής πίεσης μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη.

Γνωρίζοντας ότι στην εποχή μας το στρες, η κακή διάθεση και ο θυμός ταλαιπωρούν όλο και περισσότερους ανθρώπους, είναι αναγκαίο να μάθουμε εάν η καλύτερη αντιμετώπιση τους, είναι δυνατόν να μειώνει τον αριθμό των περιπτώσεων ψηλής πίεσης.

Περιμένοντας, εμείς πιστεύουμε ότι η διατήρηση της ψυχραιμίας μας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πρέπει να αποτελεί βασικό μας στόχο.

Μένοντας ήρεμοι, χωρίς θυμό και υπερένταση, οι αποφάσεις μας μπορεί να είναι πολύ καλύτερες και παράλληλα το καρδιαγγειακό μας σύστημα πιθανόν να προστατεύεται από την ψηλή πίεση.