Οι μόνιμες βαφές μαλλιών σκούρου χρώματος, βρέθηκαν να διπλασιάζουν τον κίνδυνο για λέμφωμα στις γυναίκες που έβαφαν τα μαλλιά τους για 8 ή περισσότερες φορές το χρόνο για 25 χρόνια με τέτοιες βαφές και είχαν αρχίσει τη συνήθεια αυτή πριν από το 1980.

Οι γυναίκες που χρησιμοποιούσαν μόνιμες βαφές ανοικτού χρώματος, είχαν αρχίσει να βάφουν τα μαλλιά τους πριν από το 1980 και συνέχισαν να το κάνουν για 25 χρόνια, είχαν 33% αυξημένο κίνδυνο λεμφώματος.

Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από επιδημιολογική έρευνα που έγινε με τη συμμετοχή 1.300 γυναικών στο Connecticut των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλες οι γυναίκες αυτές άρχισαν να βάφουν τα μαλλιά τους πριν από το 1980.

Οι ερευνητές δεν διαπίστωσαν αυξημένη συχνότητα λεμφώματος σε γυναίκες που άρχισαν να βάφουν τα μαλλιά τους μετά από το 1980.

Το είδος του λεμφώματος που συσχετιζόταν με τη χρήση βαφών μαλλιών μόνιμου τύπου, είναι το λέμφωμα τύπου μη Hodgkin's. Οι ερευνητές τονίζουν ότι η συχνότητα των καρκίνων που εκδηλώνονται στο λεμφατικό σύστημα παρουσιάζει μια ανεξήγητη σημαντική αύξηση. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι σήμερα η συχνότητα των λεμφωμάτων τύπου μη Hodgkin's έχει διπλασιαστεί. Προσβάλλει περισσότερο τους άνδρες παρά τις γυναίκες και δεν είναι μια συχνή μορφή καρκίνου. Οι θάνατοι λόγω της νόσου αυτής είναι της τάξης του 35-40%. Μια από τις πιθανές εξηγήσεις για την αύξηση του καρκίνου αυτού είναι η έκθεση των ανθρώπων σε νέους καρκινογόνους περιβαλλοντικούς παράγοντες όπως ορισμένες χημικές ουσίες.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του πανεπιστημίου του Connecticut, ίσως τα ευρήματά τους που δείχνουν συσχετισμό μεταξύ βαφής των μαλλιών και λεμφώματος, να βοηθήσουν στην ανακάλυψη του λόγου ή των λόγων που οδήγησαν στην αύξηση των καρκίνων του λεμφατικού συστήματος.

Το ερώτημα που προκύπτει από την ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα, είναι γιατί γυναίκες που άρχισαν να βάφουν τα μαλλιά τους μετά από το 1980, δεν δείχνουν προς το παρόν να έχουν αυξημένο κίνδυνο για λέμφωμα.

Οι υποθέσεις για το γεγονός αυτό είναι βασικά δύο. Η πρώτη υπόθεση είναι ότι οι γυναίκες αυτές ακόμη να εκδηλώσουν λέμφωμα λόγω βαφών διότι δεν έχει περάσει ακόμη αρκετός χρόνος.

Η δεύτερη υπόθεση έχει σχέση με τη σύσταση των βαφών. Πριν από το 1980, οι κατασκευαστές των βαφών των μαλλιών, για να πετύχουν τη μόνιμη βαφή, έβαζαν οξειδωτικούς παράγοντες στις βαφές. Κατά τη διάρκεια της βαφής με τον τρόπο αυτό, παράγονταν νέες χημικές ενώσεις. Μερικές από αυτές, πιθανόν να είχαν καρκινογόνο δράση.

Έρευνες σε πειραματόζωα κατά το τέλος της δεκαετίας του 1970, είχαν δείξει ότι ορισμένες ενώσεις με βάση τον άνθρακα που χρησιμοποιούνταν στις βαφές, προκαλούσαν καρκίνο. Έτσι οι κατασκευαστές των βαφών, από το 1980 και μετά, αφαίρεσαν τα εν λόγω συστατικά από τις βαφές μαλλιών.

Σήμερα είναι αδύνατον να γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει και ποια από τις δύο υποθέσεις είναι τελικά η ορθή.

Παράλληλα πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά τα τελευταία 5 χρόνια, δημοσιεύτηκαν αρκετές αξιόλογες έρευνες για τη σχέση μεταξύ βαφής μαλλιών και καρκίνου. Δυστυχώς υπήρξαν αντικρουόμενα αποτελέσματα και έτσι χρειάζονται χρόνος και άλλες μελέτες για να διαφανεί τελικά το τι συμβαίνει.

Είναι όμως απαραίτητο το πρόβλημα αυτό να λυθεί διότι ο αριθμός γυναικών αλλά και ανδρών που χρησιμοποιούν βαφές μαλλιών είναι μεγάλος και συνεχίζει να αυξάνεται.