Η θεραπεία αυτή χρησιμοποιήθηκε σε ασθενείς με λευχαιμία τριχωτών κυττάρων. Η λευχαιμία αυτή είναι σχετικά σπάνια και εμφανίζεται μόνο σε ενήλικες ασθενείς.

Η ανοσοτοξίνη BL22 κατασκευάστηκε με μεθόδους γενετικής τεχνολογίας. Είναι ένα αντίσωμα το οποίο μπορεί ν' αναγνωρίζει και κατευθύνεται εναντίον μόνον των τριχωτών κυττάρων της λευχαιμίας αυτής. Περιέχει μια τοξίνη η οποία αφού συνδεθεί με το λευχαιμικό κύτταρο έχει την ικανότητα να το καταστρέφει.

Το φάρμακο αυτό χορηγήθηκε σε 13 ασθενείς με λευχαιμία τριχωτών κυττάρων, οι οποίοι δεν ανταποκρίθηκαν σε οποιαδήποτε προηγούμενη θεραπεία. Από αυτούς οι 11 ανταποκρίθηκαν εντυπωσιακά επιτυγχάνοντας πλήρη υποχώρηση της νόσου. Οι υπόλοιποι 2 συνεχίζουν να παίρνουν το φάρμακο.

Το φάρμακο BL22 αναπτύχθηκε αρχικά από επιστήμονες του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των Ηνωμένων Πολιτειών. Χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του μέθοδοι μοριακής βιολογίας και έγινε συνδυασμός λειτουργικού μέρους αντισώματος με τοξίνη που εκκρίνεται από το βακτηρίδιο Pseudomonas aeruginosa (Ψευδομονάς του κυανού πύου).

Ο στόχος της ανοσοτοξίνης είναι το αντιγόνο CD22 που βρίσκεται στην επιφάνεια λευχαιμικών κυττάρων διαφόρων τύπων. Ευτυχώς τα φυσιολογικά αρχέγονα κύτταρα του μυελού των οστών δεν έχουν το αντιγόνο αυτό με αποτέλεσμα η τοξικότητα στο μυελό των οστών να είναι μειωμένη.

Είναι πιθανόν ότι το νέο αυτό φάρμακο να είναι χρήσιμο και για άλλες μορφές λευχαιμίας στις οποίες υπάρχει το αντιγόνο στόχος CD22.

Οι πιο σημαντικές επιπλοκές του BL22 είναι μια μείωση των ερυθρών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων η οποία βασικά οφείλεται σε καταστροφή μέσα στο αγγειακό σύστημα των νεφρών των ερυθρών. Το πρόβλημα αυτό μπορεί να προκαλέσει νεφρική ανεπάρκεια η οποία όμως είναι ανατρέψιμη.

Τα αποτελέσματα των πρώτων κλινικών δοκιμών του νέου πρωτοποριακού αυτού φαρμάκου είναι πολύ ενθαρρυντικά. Δεν πρόκειται για χημειοθεραπεία αλλά μάλλον για έξυπνο φάρμακο που στοχεύει ειδικά τα λευχαιμικά κύτταρα.

Τώρα προγραμματίζονται μελέτες σε μεγαλύτερο αριθμό ασθενών για να φανεί εάν τα αποτελέσματα αυτά επιβεβαιώνονται και για να φανεί η χρονική διάρκεια της πλήρους υποχώρησης της λευχαιμίας.