Η μεταμόσχευση μυελού των οστών μπορεί να είναι η αποτελεσματικότερη θεραπεία μέχρι σήμερα και να παρατείνει τη ζωή περισσότερο σε ασθενείς με πολλαπλό μυέλωμα.

Το πολλαπλό μυέλωμα είναι ένας καρκίνος που αναπτύσσεται από μια κατηγορία κυττάρων του μυελού των οστών που ονομάζονται πλασματοκύτταρα.

Τα πλασματοκύτταρα του πολλαπλού μυελώματος πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Σταδιακά προκαλούν βλάβες στο σκελετό και ιδιαίτερα στη σπονδυλική στήλη, στη λεκάνη, στο κρανίο, στις πλευρές και άλλα οστά.

Το πολλαπλό μυέλωμα είναι η πιο συχνή μορφή καρκίνου που πλήττει τα οστά. Συνήθως προσβάλλει άτομα άνω των 50 ετών.

Τα συμπτώματα του πολλαπλού μυελώματος είναι ο πόνος στα οστά, τα παθολογικά κατάγματα, η απώλεια βάρους και η κούραση.

Μέχρι σήμερα δεν ήταν ξεκάθαρο ποια είναι η πιο αποτελεσματική μορφή θεραπείας και το θέμα αυτό αποτελούσε επίμαχο ζήτημα ιατρικών συζητήσεων.

Σε μια καλά σχεδιασμένη κλινική θεραπευτική δοκιμή που συμπεριέλαβε ένα μεγάλο αριθμό ασθενών, συγκρίθηκαν η κλασσική θεραπεία και η αυτόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Από το 1993 έως το 2000, γιατροί από το Ηνωμένο Βασίλειο, χρησιμοποίησαν την μία από τις δύο θεραπείες σε 401 ασθενείς με πολλαπλό μυέλωμα, με βάση μια τυχαία κατανομή των νέων ασθενών. Ο στόχος ήταν να φανούν τα προβλήματα της κάθε θεραπείας ξεχωριστά, για νέους ασθενείς με ομοιόμορφα κριτήρια και για να φανεί ποια από τις δύο θεραπείες αύξανε την επιβίωση και βελτίωνε την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Από τους 401 ασθενείς που όλοι ήσαν κάτω των 60 ετών, οι 200 πήραν την κλασσική θεραπεία. Αυτή βασίζεται σε 12 κύκλους χημειοθεραπείας με 4 διαφορετικά φάρμακα (doxorubicin, carmustine, cyclophosphamide, melphalan).

Οι υπόλοιποι 201 ασθενείς πήραν 3 ανάλογους κύκλους και στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε αυτόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η μεταμόσχευση αυτή βασίζεται αρχικά στη χορήγηση πολύ ψηλών δόσεων χημειοθεραπείας και στη συνέχεια χορηγούνται αρχέγονα πολυδύναμα κύτταρα του μυελού που έχουν ληφθεί πρωτύτερα με τη βοήθεια ειδικού μηχανήματος από τον ίδιο τον ασθενή.

Και οι δύο ομάδες των ασθενών υποβλήθηκαν μετά από την αρχική θεραπεία, στην ίδια θεραπεία συντήρησης με την ιντερφερόνη αλφα-2a.

Τα αποτελέσματα έδειξαν μια σημαντική διαφορά μεταξύ των 2 ομάδων των ασθενών: Αυτοί που υποβλήθηκαν σε αυτόλογη μεταμόσχευση, είχαν μια επιβίωση που ήταν κατά 1 χρόνο μεγαλύτερη από τους υπόλοιπους   Ο μέσος όρος επιβίωσης των ασθενών που έλαβαν την κλασσική θεραπεία ήταν 42,3 μήνες ενώ αυτοί που υποβλήθηκαν στην αυτόλογη μεταμόσχευση είχαν μέσο όρο επιβίωσης 54,1 μήνες. Η διαφορά αυτή, σε έρευνες θεραπειών για τον καρκίνο, είναι πολύ μεγάλη και σημαντική.

Επιπρόσθετα θα πρέπει να τονίσουμε ότι μεταξύ των ασθενών που ελάμβαναν την κλασσική θεραπεία, όταν φαινόταν ότι δεν είχαν καλή εξέλιξη, αμέσως υποβάλλονταν σε θεραπεία διάσωσης με μεταμόσχευση. Για στατιστικούς όμως λόγους οι ασθενείς αυτοί υπολογίζονταν μέσα στην ομάδα της κλασσικής θεραπείας.

Δηλαδή εάν και αυτοί καταχωρούνταν στις επιτυχίες της αυτόλογης μεταμόσχευσης, τότε η διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων θα ήταν  μεγαλύτερη.

Είναι η πρώτη φορά που μια έρευνα, με μεγάλο αριθμό ασθενών και με πολύ καλή υποδομή, έχει δείξει μια τέτοια σαφή διαφορά με σοβαρό πλεονέκτημα υπέρ της αυτόλογης μεταμόσχευσης. Τονίζεται μάλιστα το γεγονός ότι η παράταση της επιβίωσης με τη χρήση της μεταμόσχευσης πιθανόν να είναι μεγαλύτερη από 1 χρόνο σε σύγκριση με την κλασσική θεραπεία.

Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι οι ασθενείς θα ζητούν πλέον αυτή τη μορφή της θεραπείας. Παράλληλα θα πρέπει να συνεχιστούν οι θεραπευτικές έρευνες προς αυτήν την κατεύθυνση με τη χρήση και άλλων φαρμάκων με στόχο τη βελτίωση της προγνωσης.