Η χορήγηση αντιβιοτικών σε άτομα τα οποία έχουν έλθει σε στενή επαφή με ασθενείς που έχουν εκδηλώσει μηνιγγίτιδα λόγω μηνιγγιτιδόκοκκου, μειώνει τον κίνδυνο προσβολής τους από την ίδια ασθένεια κατά 89%.

Η μηνιγγίτιδα μπορεί να προκληθεί από διάφορα βακτήρια και ιούς. Ο μηνιγγιτιδόκοκκος εκτός από τη σοβαρότητα της ασθένειας που προκαλεί, είναι και ο κυριότερος ένοχος για τις επιδημίες μηνιγγίτιδας.

Μέχρι σήμερα, λόγω της απουσίας επαρκούς επιστημονικής τεκμηρίωσης, η στρατηγική αντιμετώπισης για την προφύλαξη από τη μηνιγγίτιδα λόγω μηνιγγιτιδόκοκκου, δεν είναι ομοιόμορφη σε διάφορες χώρες.

Οι οδηγίες όσον αφορά τη χορήγηση προφυλακτικής αντιβίωσης σε άτομα που ζουν στο ίδιο σπίτι με τον ασθενή ή που ήλθαν σε στενή επαφή μαζί του στο νηπιαγωγείο ή στο σχολείο ή αλλού, δεν βασίζονται σε αποδεδειγμένα στοιχεία. Ακόμη υπάρχει ασάφεια για την ανάγκη χορήγησης αντιβίωσης από το στόμα στον ασθενή όταν τελειώνει την ενδοφλέβια θεραπεία του και απολύεται από το νοσοκομείο.

Για το λόγο αυτό, γιατροί από την Αγγλία, Ουαλία, Αυστρία και τη Γερμανία, μελέτησαν τα δεδομένα σχετικά με επιδημίες μηνιγγίτιδας λόγω μηνιγγιτιδόκοκκου όπου υπήρχαν τουλάχιστο 10 περιστατικά μηνιγγίτιδας.

Εξέτασαν την εξέλιξη των ασθενών και των ατόμων που είχαν έλθει σε στενή επαφή με αυτούς είτε διότι ζούσαν στο ίδιο σπίτι είτε διότι είχαν έλθει σε στενή επαφή μαζί τους σε χώρους όπως τα κέντρα φροντίδας παιδιών, σχολεία ή αλλού.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η χορήγηση αντιβιοτικών όπως η ριφαμπικίνη ή η σιπροφλοξασίνη, που δίνονταν για προφύλαξη σε άτομα που είχαν έλθει σε στενή επαφή με ασθενείς που προσβλήθηκαν από μηνιγγίτιδα λόγω μηνιγγιτιδόκοκκου, μείωνε κατά 89% τον κίνδυνο προσβολής από την ίδια ασθένεια. Επίσης φάνηκε ότι 3% των ασθενών που απολύονται από το νοσοκομείο μετά από ενδοφλέβια θεραπεία πενικιλίνης για την εν λόγω μηνιγγίτιδα, μεταφέρουν ακόμη το επικίνδυνο μικρόβιο. Με βάση το εύρημα αυτό, οι ερευνητές εισηγούνται όπως η προφύλαξη με αντιβιοτικά να δίνεται όχι μόνο στα άτομα που είχαν στενή επαφή με τους ασθενείς αλλά και στους ίδιους τους ασθενείς μετά την απόλυση τους από το νοσοκομείο.

Ένα ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα πρέπει σε ένα σχολείο ή ένα κέντρο φροντίδας παιδιών όπου υπήρξε παιδί με μηνιγγίτιδα, να χορηγείται συστηματικά σε όλα τα παιδιά προφυλακτική αντιβίωση.

Για τη στρατηγική αυτή, δεν υπήρξαν αρκετά στοιχεία για να μπορέσουν να τεκμηριώσουν ότι είναι αποτελεσματική. Δηλώνουν ότι χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να φανεί η αξία της εν λόγω προσέγγισης.

Η προφύλαξη με αντιβίωση εναντίον του μηνιγγιτιδόκοκκου συμβάλλει στην εξουδετέρωση του μικροβίου το οποίο συνήθως στους φορείς εντοπίζεται στη μύτη και στο φάρυγγα. Αντιβιοτικά όπως η ριφαμπικίνη ή η σιπροφλοξασίνη που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό, διακόπτουν την αλυσίδα μετάδοσης του μικροβίου.

Ανάλογη προσέγγιση γίνεται και για την αντιμετώπιση της μηνιγγίτιδας λόγω αιμόφιλου της ινφλουένζας. Στις περιπτώσεις αυτές η προφύλαξη με τη ριφαμπικίνη αποδείχτηκε ότι προστατεύει τα άτομα που είχαν στενή επαφή με τον ασθενή.

Συμπερασματικά εμείς θα τονίσουμε το γεγονός ότι επιβάλλεται σε όλους όσοι έχουν έλθει σε επαφή με ασθενείς που έχουν μηνιγγίτιδα λόγω μηνιγγιτιδόκοκκου, να λαμβάνουν αντιβιοτικά για προφύλαξή τους από το μικρόβιο αυτό.