Μήπως ορισμένα από φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της ψηλής πίεσης, μπορούν να μειώνουν τον κίνδυνο καταγμάτων;

Η ερώτηση αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι δύο από τις κατηγορίες φαρμάκων που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της πίεσης, παρεμβαίνουν στο μεταβολισμό του ασβεστίου και των οστών.

Οι απαντήσεις στην πιο πάνω ερώτηση, μπορούν να έχουν  σημαντικές θεραπευτικές προεκτάσεις. Πράγματι ο αριθμός των ασθενών που λαμβάνουν μια τέτοια θεραπεία δεν είναι μόνο πολύ μεγάλος αλλά παράλληλα πρόκειται συχνά για ηλικιωμένους που έχουν αυξημένο κίνδυνο οστεοπόρωσης και καταγμάτων.

Με βάση το σκεπτικό αυτό, γιατροί από το πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία, θέλησαν να δουν ποια είναι η κατάσταση σχετικά με τα κατάγματα ασθενών που λαμβάνουν δύο κατηγορίες φαρμάκων που επιδρούν στα οστά.

Η πρώτη κατηγορία είναι οι βήτα αναστολείς όπως η προπρανολόλη. Τα φάρμακα αυτά, σε πειραματόζωα εμποδίζουν την απορρόφηση των οστών και αυξάνουν τη δημιουργία οστικής μάζας.

Η δεύτερη κατηγορία είναι τα θειαζιδικά διουρητικά. Τα φάρμακα αυτά που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της ψηλής πίεσης, βελτιώνουν το ισοζύγιο του ασβεστίου στον οργανισμό διότι μειώνουν την αποβολή του ασβεστίου από τα ούρα.

Στην εν λόγω έρευνα, για πρώτη φορά σε ένα πολύ μεγάλο αριθμό ασθενών (συνολικά 150.000) εξετάστηκε κατά πόσο πραγματικά η μακροχρόνια χορήγηση των φαρμάκων αυτών μπορεί να μειώνει τα κατάγματα.

Οι ερευνητές ανάλυσαν τα δεδομένα από 30.601 ασθενείς που είχαν υποστεί κατάγματα μεταξύ 1993 και 1999, ηλικίας από 30 έως 79 ετών εκ των οποίων το 60% ήταν γυναίκες. Στη συνέχεια τα δεδομένα των ασθενών αυτών συγκρίθηκαν με τα αντίστοιχα δεδομένα από 120.819 άτομα που δεν είχαν κάταγμα κατά την ίδια χρονική περίοδο.

Τα αποτελέσματα τους έδειξαν ότι οι ασθενείς που ελάμβαναν βήτα αναστολείς μαζί με θειαζιδικά διουρητικά, είχαν μειωμένο κίνδυνο κατά 29% να υποστούν κάταγμα σε σύγκριση με αυτούς που δεν ελάμβαναν θεραπεία με φάρμακα από τις εν λόγω κατηγορίες. Οι ασθενείς που ελάμβαναν μόνο βήτα αναστολείς, βρέθηκε ότι είχαν κατά 23% μειωμένο κίνδυνο για κατάγματα. Οι ασθενείς που ελάμβαναν μόνο θειαζιδικά διουρητικά, είχαν κίνδυνο για κατάγματα μειωμένο κατά 20%.

Η γνώμη μας είναι ότι οι διαφορές που βρέθηκαν είναι σημαντικές και ενδιαφέρουσες. Η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε (ελεγχόμενες περιπτώσεις, case-control study) όμως δεν επιτρέπει την εξαγωγή τελεσίδικων συμπερασμάτων.

Σίγουρα η εργασία αυτή μας δείχνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κατεύθυνση για κλινικές δοκιμές οι οποίες θα πρέπει να εξετάσουν με προοδευτικό τυχαιοποιημένο τρόπο κατά πόσο επαληθεύονται τα πρώτα συμπεράσματα.

Εάν πράγματι οι μελλοντικές έρευνες επαληθεύσουν τα πρώτα αυτά ευρήματα, τότε σίγουρα θα έχουμε περισσότερους λόγους για να επιλέγουμε βήτα αναστολείς και θειαζιδικά διουρητικά για τη θεραπεία της ψηλής πίεσης.