Οι πόνοι στον αυχένα είναι ένα συχνό πρόβλημα και μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τις καθημερινές δραστηριότητες.

Οι πόνοι στον αυχένα που δεν οφείλονται σε μια ειδική οργανική αιτιολογία, όπως για παράδειγμα ένα κάταγμα των οστών, προκαλούνται από την κούραση και καταπόνηση των μυών και των αρθρώσεων.

Συνήθως οι αυχενικοί πόνοι φεύγουν μόνοι τους, χωρίς θεραπεία. Οι ασθενείς όμως επιζητούν θεραπεία για να επιταχύνουν την ίαση τους από την πάθηση.

Μέχρι σήμερα η καλύτερη θεραπεία για τους αυχενικούς πόνους δεν έχει διευκρινιστεί.

1. Η κλασσική θεραπεία: Χορηγείται με βάση τα παυσίπονα  και τη φροντίδα από το θεράποντα γιατρό.
    
2. Η φυσιοθεραπεία: Στη φυσιοθεραπεία ο θεραπευτής βοηθά τον ασθενή με ειδικές ασκήσεις για να βελτιώσει την κινητικότητα του αυχένα.
    
3. Η χειροπρακτική θεραπεία: Στη χειροπρακτική ο θεραπευτής κάνει ειδικούς επιδέξιους χειρισμούς με τα χέρια του πάνω στη σπονδυλική στήλη και αποφεύγει τη χρήση των φαρμάκων ή χειρουργικών επεμβάσεων.

Η βασική διαφορά μεταξύ της φυσιοθεραπείας και της χειροπρακτικής αντιμετώπισης είναι ότι στην πρώτη ο ασθενής πρέπει να κάνει ασκήσεις, ενώ στη δεύτερη ο θεραπευτής κάνει ειδικούς χειρισμούς πάνω στον ασθενή.

Για να διευκρινιστεί ποια από τις θεραπείες αυτές είναι η πιο αποτελεσματική, Ολλανδοί γιατροί μελέτησαν 183 ενήλικες που παρουσίαζαν μη ειδικούς αυχενικούς πόνους, δηλαδή πόνους που οφείλονταν στην ένταση και καταπόνηση των μυών και των αρθρώσεων.

Οι ασθενείς που έλαβαν μέρος στην έρευνα ήταν ηλικίας από 18 έως 70 ετών και έπασχαν από αυχενικούς πόνους για τουλάχιστο 2 εβδομάδες.

Οι ασθενείς κατανεμήθηκαν τυχαία σε 3 διαφορετικές ομάδες:

1. Η πρώτη ομάδα έλαβε χειροπρακτική θεραπεία (ειδικούς χειρισμούς) για 6 εβδομάδες, με συχνότητα μία φορά την εβδομάδα.
    
2. Η δεύτερη ομάδα έλαβε φυσιοθεραπεία (με ειδικές ασκήσεις), για 6 εβδομάδες, με συχνότητα 2 φορές την εβδομάδα.
    
3. Η τρίτη ομάδα ακολούθησε την κλασική θεραπευτική προσέγγιση από το γενικό παθολόγο με φάρμακα εναντίον του πόνου, της φλεγμονής και συμβουλές (ζεστές κομπρέσες, ξεκούραση, ασκήσεις στο σπίτι).

Τα αποτελέσματα της κάθε μεθόδου αξιολογήθηκαν, από τον κάθε ασθενή ανάλογα με το πώς ένιωθε μετά από τη θεραπεία, που είχε πάρει.

Οι παράμετροι, που λήφθηκαν υπ' όψη στην αξιολόγηση ήταν η ένταση του πόνου και η διάρκεια της χρονικής περιόδου που ο ασθενής είχε μια μορφή αναπηρίας και δυσλειτουργίας λόγω της πάθησης του.

Στις 7 εβδομάδες από την αρχή της θεραπείας, οι αξιολογήσεις για τα ποσοστά επιτυχίας της κάθε μεθόδου, από τους ασθενείς ήσαν οι ακόλουθες:

1. Χειροπρακτική προσέγγιση: 68,3%.
2. Φυσιοθεραπεία: 50,8%.
3. Κλασσική προσέγγιση: 35,9%.

Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν μια σημαντική διαφορά μεταξύ της χειροπρακτικής προσέγγισης και των άλλων δύο μεθόδων.

Επίσης η αξιολόγηση όσον αφορά στην περίοδο κατά την οποία οι ασθενείς είχαν κάποια μορφή αναπηρίας λόγω της πάθησης τους, έδειξε ότι η χειροπρακτική μέθοδος υπερτερούσε.

Στα συμπεράσματά τους οι Ολλανδοί γιατροί αναφέρουν ότι η χειροπρακτική προσέγγιση βρέθηκε να είναι μια καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση για τους αυχενικούς πόνους παρά η φυσιοθεραπεία και η κλασσική αντιμετώπιση.

Οι περιορισμοί της κλινικής αυτής έρευνας είναι, ότι όλα τα αποτελέσματα βασίστηκαν στην υποκειμενική αντίληψη και αξιολόγηση από τους ασθενείς. Παράλληλα δεν υπήρξε ούτε πριν ούτε και μετά από την κάθε θεραπεία, επιστημονική ή αντικειμενική μέτρηση και τεκμηρίωση της κατάστασης του ασθενούς.

Επιπρόσθετα δεν αποκλείεται η πιθανότητα τα αποτελέσματα να είναι διαφορετικά, εάν οι ειδικοί θεραπευτές (χειροπράκτες ή φυσιοθεραπευτές) ή οι γιατροί είναι διαφορετικοί.

Επίσης δεν διευκρινίζεται γιατί η χειροπρακτική μέθοδος έχει καλύτερα αποτελέσματα.

Παρά τους περιορισμούς αυτούς, η χειροπρακτική προσέγγιση πρέπει να συμπεριλαμβάνεται από τους γιατρούς στις θεραπευτικές επιλογές, που προσφέρουν στους ασθενείς τους με πόνους στον αυχένα.