Οι χρόνιες ζαλάδες μπορούν να προκαλούνται από διάφορες αιτίες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η ημικρανία, τα ήπια εγκεφαλικά τραύματα, το άγχος και οι διαταραχές του νευρικού συστήματος που ρυθμίζουν αυτόνομες λειτουργίες.

Υπολογίζεται ότι περίπου 1,2% των ανθρώπων παρουσιάζουν συμπτώματα ζαλάδας κάθε μέρα ενώ από 3,6% έως 6% υποφέρουν από επαναλαμβανόμενα επεισόδια ζαλάδας. Σε ένα σημαντικό ποσοστό των περιπτώσεων η ακριβής διάγνωση είναι δύσκολη και έτσι η χορήγηση της καταλληλότερης θεραπείας πιθανόν να μην επιτυγχάνεται. 

Μια μορφή χρόνιας ζαλάδας, η χρόνια υποκειμενική ζαλάδα, δεν έχει σχέση με τον ίλιγγο και έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τους γιατρούς για πολλά χρόνια.

Οι ασθενείς με το σύνδρομο αυτό, παρουσιάζουν χρόνια μη ειδική ζαλάδα, υποκειμενική αστάθεια, υπερευαισθησία σε ερεθισμούς που προκαλούνται από την κίνηση οι οποίες επιδεινώνονται σε περιβάλλον με πολύπλοκους οπτικούς ερεθισμούς όπως για παράδειγμα σε μεγάλα καταστήματα με πλήθος κόσμου ή οδήγηση στη βροχή.

Σε μια ενδιαφέρουσα εργασία, γιατροί από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, μελέτησαν 345 άνδρες και γυναίκες, ηλικίας από 15 έως 89 ετών, (μέσος όρος ηλικίας 43,5) οι οποίοι έπασχαν από ζαλάδες για 3 μήνες ή περισσότερο, για άγνωστους λόγους. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν από το 1998 έως το 2004, υποβλήθηκαν σε πολλαπλές εξετάσεις σε εξειδικευμένο κέντρο μέχρι που έγινε δυνατό να τοποθετηθεί διάγνωση για το πρόβλημα τους.

Σε όλους τους ασθενείς εκτός από 6, τοποθετήθηκε τελικά η διάγνωση παθήσεων που έχουν σχέση με ψυχιατρικές ή νευρολογικές διαταραχές. Μεταξύ των διαγνώσεων που μπήκαν περιλαμβάνονταν ημικρανία, ήπιες τραυματικές βλάβες του εγκεφάλου, πρωτογενείς ή δευτερογενείς αγχώδεις καταστάσεις και δυσαυτονομίες νευρικής προέλευσης. Η δυσαυτονομία είναι ανωμαλία της λειτουργίας του αυτόνομου νευρικού συστήματος το οποίο ελέγχει τις λειτουργίες του οργανισμού που εκτελούνται αυτόνομα, αυτόματα, χωρίς να επηρεάζονται από τη θέληση του ατόμου.

Στο 60% των περιπτώσεων χρόνιας ζαλάδας, υπήρχε συσχετισμός με αγχώδεις διαταραχές. Στο 38,6% των περιπτώσεων υπήρχε σχέση με διαταραχές του κεντρικού νευρικού συστήματος στις οποίες περιλαμβάνονταν ημικρανία, ήπια εγκεφαλικά τραύματα και παθήσεις του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Σε 6 ασθενείς (1,7%) για τις χρόνιες ζαλάδες, ευθύνονταν ανωμαλίες του ρυθμού της καρδίας.

Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής, μας δίνουν σημαντική πληροφόρηση για τους παθολογικούς μηχανισμούς που προκαλούν και διαιωνίζουν τις χρόνιες ζαλάδες. Βλέπουμε ότι τα δύο τρίτα των ασθενών είχαν οργανικά ιατρικά προβλήματα που σχετίζονταν με την έναρξη των ζαλάδων ενώ στο ένα τρίτο, η αρχική αιτία ήταν σε σχέση με αγχώδεις διαταραχές. Αυτό σημαίνει ότι η χρόνια υποκειμενική ζαλάδα, μπορεί να έχει ως αιτία έναρξης, νευρικές διαταραχές που επηρεάζουν τα αυτιά ή ψυχιατρικές παθήσεις.

Στη εξέλιξη του κάθε ασθενούς με χρόνια υποκειμενική ζαλάδα, αναγνωρίστηκαν σημαντικά διαγνωστικά στοιχεία. Στους ασθενείς με ημικρανία, υπήρχαν συχνά ναυτίες και εμετοί. Σε αυτούς με αγχώδεις διαταραχές υπήρχαν φόβοι και ανησυχίες. Οι ασθενείς με διαταραχές του αυτόνομου νευρικού συστήματος, είχαν τάση να παρουσιάζουν τη ζαλάδα όταν κατέβαλλαν προσπάθειες, ασκούνταν ή εργάζονταν.

Συμπερασματικά, θα συγκρατήσουμε ότι σε ασθενείς με χρόνια υποκειμενική ζαλάδα, κατά την ακουολογική εξέταση, η προσεκτική έρευνα για την ανίχνευση βασικών σημείων ή συμπτωμάτων που σχετίζονται με ημικρανίες, εγκεφαλικά τραύματα ή διαταραχές του αυτόνομου νευρικού συστήματος, μπορεί να βοηθά για καλύτερη διάγνωση.

Έτσι μπορεί να χορηγείται καταλληλότερη ειδική θεραπευτική αντιμετώπιση για τις δύσκολες περιπτώσεις ασθενών με χρόνιες ζαλάδες για τους οποίους δεν βρέθηκε ακόμη αιτία για τα συμπτώματα τους και για εκείνους που ενώ τους δόθηκε διάγνωση, η θεραπεία που χορηγήθηκε δεν προσέφερε ανακούφιση.